​Արթուր Հովհաննիսյան. «Ցանկանում եմ հանդես գալ Տոկիո-2020-ի օլիմպիական խաղերում և մեդալ նվաճել»

Սեպտեմբերի 11-15-ը Թուրքիայում կայացավ բռնցքամարտի միջազգային մրցաշար, որին մասնակցեցին 22 երկրների 222 մարզիկներ: Ստամբուլում Հայաստանի մարզական պատիվը մարզիչ Ռուդիկ Մկրտչյանի գլխավորությամբ բարձր պահեցին Արթուր Հովհաննիսյանը (52 կգ), Ժորա Մարգարյանը (56 կգ), Հովհաննես Բաչկովը (64 կգ), Արսեն Պողոսյանը (69 կգ), Արման Դարչինյանը (75 կգ), Նարեկ Մանասյանը (91 կգ):

Արթուր Հովհաննիսյանը, Նարեկ Մանասյանը և Հովհաննես Բաչկովը փայլուն մրցելույթներ ունեցան՝ համապատասխանաբար նվաճելով 2 ոսկե և 1 բրոնզե մեդալ: Հայաստանի հավաքականը մեդալային հաշվարկով գրավեց 3-րդ տեղը:

«Անկախի» հետ զրույցում Հայաստանի բազմակի չեմպիոն, միջազգային մրցաշարերի մրցանակակիր, 22-ամյա Արթուր Հովհաննիսյանը պատմում է մրցաշարից ստացած տպավորությունների, օլիմպիական խաղերում հանդես գալու ցանկության մասին:

- Շնորհավորում ենք հաղթանակի առթիվ: Դժվա՞ր էր պայքարել թուրքական ռինգում և եզրափակչում առավելության հասնել տեղացի մարզիկի նկատմամբ:

- Շնորհակալ եմ: Հեշտ չէ հանդես գալ Թուրքիայում: Բայց կա ներքին ձայն, որը հուշում է, որ ամեն գնով հարկավոր է հաղթել: Այդ ժամանակ մի կողմ ես թողնում ամեն ինչ և մտածում ես միայն ու միայն հաղթանակի մասին:

Քանի որ ուսումնամարզական հավաքի չմասնակցեցինք, ստուգատեսին նախապատրաստվեցինք անձնական մարզիչների հետ: Ուրախ եմ, որ կարողացանք հաջող հանդես գալ:

Մրցաշարին մասնակցում էին ուժեղագույն մարզիկներ: Նրանց հետ մրցելն անգամ անչափ կարևոր է փորձի ձեռքբերման համար, քանի որ նրանք մասնակցում են նաև Եվրոպայի, աշխարհի առաջնություններին: Իմ մրցակիցները բարձրակարգ մարզիկներ էին՝ ուժեղ, փորձառու և լավ պատրաստված:

Թուրքիայում ռինգ ես դուրս գալիս այն գիտակցությամբ, որ դիմացինդ ոչ միայն մարզիկ է այլև հակառակորդ: Պարտության մասին անգամ չէի ցանկանում մտածել: Եվ կարողացա հաղթել անգլիացի ու թուրք մրցակիցներին:

Նշեմ նաև, որ ինձ շատ ոգևորեցին թիմակիցներիս հաջող ելույթները: Այդ ամենը թե՛ երկրի պատիվը բարձր պահելու, թե՛ նրանցից հետ չմնալու և, ինչու չէ, նրանց հասնելու ուժ տվեց:

- Ինչպիսի՞ն են զգացողությունները, երբ ճանաչվում եք հաղթող և վեր է խոյանում հայոց եռագույնը:

- Զգացողություններս բառերով արտահայտել չեմ կարող, դա հարկավոր է զգալ: Ապրումներն էլ հնարավոր չէ նկարագրել: Իհարկե, մեծ է պատասխանատվությունը, սակայն երբ տեսնում ես հայոց եռագույնը ի նշան հաղթանակի, հպարտություն ես զգում:

- Ինչպե՞ս սկսեցիք զբաղվել բռնցքամարտով: Ինչու՞ ընտրեցիք ոչ այնքան հեշտ մարզաձևը:

- Սպորտով սկսել եմ զբաղվել վաղ հասակից՝ հաճախելով ըմբշամարտի: 11 տարեկանից հայրիկիս խորհրդով սկսեցի հաճախել բռնցքամարտի:

Հայրս և հորեղբայրս ժամանակին զբաղվել էին բռնցքամարտով և ցանկանում էին, որ ես շարունակեմ իրենց ուղին։ Սկզբում դա ինքնապաշտպանություն էր, սակայն պարապմունքները ստիպեցին ինձ հասկանալ, որ սա հենց այն է, ինչ ինձ պետք է:

- Ի՞նչ է տվել Ձեզ սպորտը և ի՞նչ է հարկավոր սպորտում հաջողության հասնելու համար:

- Մարզումներն ու բռնցքամարտը տարիների ընթացքում դարձել են կյանքիս անբաժանելի մասը: Սիրում եմ այն գործը, որով զբաղվում եմ և հաճույքով հաղթահարում եմ բոլոր դժվարությունները: Գիտեմ, որ նվիրված աշխատելով կարող եմ շատ ավելիին հասնել: Անգամ երբ ինձ հանգիստ է տրվում, անընդհատ մտածում եմ մարզումներս վերսկսելու և պարապմունքներին հաճախելու մասին:

Հաջողության հասնելու համար հարկավոր է աշխատասիրություն, սեր այն գործի հանդեպ, որն անում ես: Կարևոր է նաև սպորտային բախտ ունենալ: Սպորտը մեծ նվիրում է պահանջում:

Կարևոր է լսել, ընդունել և կատարել մարզիչների հրահանգներն ու խորհուրդները: Մարզիչները քեզ հետ երկարատև աշխատանք են կատարում, քեզ հետ հավասար հուզվում են, վայելում հաղթանակի բերկրանքն ու ուրախանում: Իմ առաջին մարզիչն է եղել Մանվել Գաբրիելյանը: Այժմ մարզվում եմ Ռուդիկ Մկրտչյանի և Կարեն Ղազարյանի ղեկավարությամբ:

Նշեմ նաև, որ մարզիկի կարիերայում լինում են հիասթափություններ: Հատկապես բռնցքամարտում հնարավոր չէ խուսափել մրցավարների կողմնակալ վերաբերմունքից: Դժվարություններ լինում են, երբ պայքարում ես ոչ միայն մրցակցի, այլև մրցավարի դեմ: Հարկավոր է մի քանի անգամ բարձր լինել մրցակցից: Ես չեմ հուսալքվում, փորձում եմ ավելի շատ աշխատել, արագ սխալներն ուղղել և գտնել նոր շարժառիթներ` առաջ գնալու համար:

Հաղթանակը խթան է առաջ շարժվելու, նորանոր բարձունքներ նվաճելու համար: Չպետք է ոգևորվել և մնալ միևնույն մակարդակում, հարկավոր է նոր նպատակներ դնել ու փորձել դրանք իրագործել քայլ առ քայլ՝ երբեք չնահանջելով, նվիրված աշխատելով և հավատալով, որ կարող ես լինել առաջինը:

Յուրաքանչյուր բնագավառում, որտեղ մարդն աշխատում է կամ հայտնվում, պետք է առաջինը լինելու ձգտում ունենա: Միշտ մտածում եմ՝ եթե մեկը կարողանում է` կարող եմ նաև ես:

- Մենամարտի ժամանակ ինչպե՞ս եք հաղթահարում հուզմունքն ու ազատվում լարվածությունից:

- Մինչ մենամարտն է հարկավոր ճիշտ աշխատել և հոգեբանորեն տրամադրվել: Ռինգում արդեն մտածում եմ ճիշտ և արագ կողմնորոշվելու մասին: Երբ դուրս եմ գալիս ռինգ, ամեն ինչ մոռանում եմ, անցնում են լարվածությունն ու հուզմունքը: Նշեմ նաև, որ տարիների աշխատանքը, փորձը, հաղթանակները վստահություն են ներշնչում: Ժամանակի ընթացքում կարողանում ես գտնել այն ոճը, որն ավելի հոգեհարազատ է:

- Վերջին շրջանում բռնցքամարտիկներն ավելի հաճախ են սիրողականից տեղափոխվում պրոֆեսիոնալ ռինգ: Դուք նման մտադրություն ունե՞ք:

- Սիրողական բռնցքամարտում դեռ նպատակներ ունեմ իրագործելու համար, որից հետո միայն կմտածեմ պրոֆեսիոնալ ռինգ տեղափոխվելու մասին:

Ցանկանում եմ անպայման հանդես գալ Տոկիո-2020-ի օլիմպիական խաղերում և մեդալ նվաճել:

Անժելա ԲԵԳԼԱՐՅԱՆ