Աշոտի համար տարիներ առաջ եկեղեցին տուն էր և օթևան: Բայց օրերից մի օր ծնողազուրկ, մանկատանը մեծացած և անօթևան, մուրացիկ դարձած տղան մի մեղք գործեց, որից հետո կյանքն ասես երես թեքեց նրանից: Հետո զղջաց, ապաշխարեց, պատիժն օրենքով կրեց, բայց միևնույնն է, մեղքի խարանը մնաց ճակատին: Մեղանչել էր եկեղեցու դեմ: