Հայերեն   English   Русский  
ՀԱՅՐԵՆԱԴԱՐՁՆԵՐ
Աննա Աղաջանյանի ընտանիքը Իռլանդիա է տեղափոխվել 90-ականներին: Հայրը կենսաֆիզիկոս է, մայրը՝ կենսաքիմիկոս: 1990 թ. Աննայի հայրն Անգլիայում մասնակցում է մի գիտաժողովի, որի ժամանակ նույն թեման ուսումնասիրող մի անգլիացի պրոֆեսորից առաջարկ է ստանում մեկ տարով տեղափոխվել Անգլիա և համատեղ ուսումնասիրություններ անցկացնել:
Հունիսի 20-ին Վարդենիս – Քարվաճառ մայրուղով Արցախ են ժամանել հիմնականում ռուսաստանաբնակ շուրջ 200 ընտանիքներ՝ «Արցախ» հայրենակցական միության նախագահ Վարուժան Գրիգորյանի գլխավորությամբ:Հայրենի երկրամասում իրենց ամառային հանգիստը կազմակերպելու նպատակով ավտոերթով Արցախ ժամանածներին Քարվաճառի մատույցներում անձամբ դիմավորելու էր գնացել ԼՂՀ վարչապետ Արայիկ Հարությունյանը: Հանդիսավոր միջոցառմանը մասնակցում էին նաև արցախյան երիտասարդական կառույցների ներկայացուցիչներ:
Ոստանիկ Աճեմյանը երիտասարդ տնտեսագետ է: Ծնվել է Մոսկվայում, սովորել Գուբկինի անվան նավթի և գազի ռուսական պետական համալսարանում, ստացել տնտեսագետի որակավորում, աշխատել Մոսկվայի լավագույն ընկերություններից մեկում: Սակայն անցած տարի նա տեղափոխվել է Երևան ու իրեն համարում է հայրենադարձված հայ: Նրա հետ է նաև հարսնացուն` Անաստասյա Վոլկովան, որի հետ նա պատրաստվում է կազմել հայկական ընտանիք` բոլոր ավանդույթներով:
Զրույցը սկսելուն պես Եկատերինա Հայրապետյանն ասում է. «Հայաստանից հեռանալն ու արտերկրում բնակվելն իմ որոշումը չի եղել, ծնողներս տարբեր երկրներում են աշխատել՝ Ռուսաստան, Տանզանիա, Շվեյցարիա… Կարելի է ասել՝ մանկությունս ինքնաթիռներում է անցել»:
1990-ականների սկզբին շատերի պես Սոֆյա Խաչատրյանի ընտանիքն էլ արտագաղթեց: Սկզբում` Ռուսաստանի հեռավոր Ուֆա քաղաք, ապա` Ղազախստան: Սոֆյան այդ ժամանակ ընդամենը 7 տարեկան էր:
2014-ի սեպտեմբերի 23-ն էր: Երիտասարդ սիրիահայ ընտանիքը, որն արդեն մեկուկես տարի էր՝ սիրիական ճգնաժամի հետևանքով տեղափոխվել էր Հայաստան, պատրաստվում էր վերադառնալ ծննդավայր՝ Սիրիա, ուր, սակայն, պատերազմն ավարտված չէր, և իրենք էլ ապահովագրված չէին մահացու գնդակից: Պարզապես նրանք սպառել էին բոլոր խնայողությունները, իսկ երևանյան թանկ պայմաններում, այն էլ՝ վարձով բնակարանով և առանց աշխատանքի, այլևս հնարավոր չէր ապրել: Նրանք ստիպված էին դիմել ռիսկի՝ իրենց ու երեխաների կյանքը հանձնելով ճակատագրի քմահաճ ...
Սիրիահայ Մուրադ Սանոսիանը կարոտում է հայրենիքը, ասում է, որ ցանկացած պահի պատրաստ է Հայաստան տեղափոխվել, եթե միայն հայրենիքն իրեն գրկաբաց ընդունի: Մեր հայրենակցի հետ զրույցը համայնքի կյանքի, առօրյա խնդիրների մասին է:
Սիրիահայերի Հալեպն արդեն չկա, այն դարձել է անցյալի հիշողություն` պատված սև մոխրի քուլաներով: Հարազատ քաղաքից հեռացած սիրիահայերին կամաց-կամաց լքում է ծննդավայր վերադառնալու հույսը, ու Հալեպն ավելի ու ավելի հեռավոր երազանք է դառնում: Բայց եթե ամեն ինչ բարեհաջող ընթանա, ապա եկող տարվա ավարտին Հայաստանում կյանքի կկոչվի Նոր Հալեպը, որը թեև չափազանց տարբեր կլինի իրական Հալեպից, սակայն սիրիահայերին կհամախմբի մեկ վայրում և կդառնա նրանց նոր օրրանը:
75-ամյա Արկադի պապիկն արդեն 8 տարի է` տարվա կեսն անցկացնում է Հայաստանում, մյուս կեսը` ԱՄՆ-ում` Լոս Անջելեսում:
Ամեն ինչ սկսվեց նրանից, երբ երկու երիտասարդ՝ Տաթևն ու Գևորգը, հաճախելով երևանյան կինոթատրոններ, մի օր հասկացան, որ իրենց ինչ-որ նոր բան է հարկավոր: Հատկապես ամռանը փակ կինոթատրոններն այնքան էլ չեն ձգում, իսկ սրճարանային ժամանցն արդեն սպառել է իրեն: Ուրեմն, ի՞նչ կուզենային, որ լիներ նոր, հաճելի, ոչ ստանդարտ ու միաժամանակ՝ հետաքրքիր ու բովանդակալի. բացօթյա կինոթատրոն: Երևանյան երեկոները ժամանցով լցնելու հիանալի տարբերակ: Սակայն Երևանում բացօթյա կինոթատրոններ չկան:
Նինա Մեհրաբյանի հայրը 20 տարեկանից տեղափոխվել է Բելառուս, 15 տարի անց վերադարձել է հայրենիք, ամուսնացել ու արդեն ընտանիք կազմած մեկնել:
Թամարին` կանադահայ այդ կենսախինդ աղջկան, հանդիպեցի «Վերադարձ Հայաստան» հիմնադրամի կազմակերպած միջոցառումներից մեկի ժամանակ: Նա նոր էր վերադարձել Հայաստան և ոգևորված ասում էր` եկել է հայրենիքում հաստատվելու:
Շանթ Խայալյանը ծնվել է Հալեպում 1976 թ., սովորել հայկական դպրոցում, որից հետո ուսումը շարունակել է Անգլիայում` մասնագիտանալով գովազդի և մարքեթինգի բնագավառում:
Սիրիահայ Հարութ Լախոյանը Հայաստան է եկել մինչ սիրիական ճգնաժամը:
Copyright © 2014 — ankakh.com. All Rights Reserved. Նյութերը մասնակի կամ ամբողջությամբ մեջբերելիս ակտիվ` հիպերլինքով հղումը Ankakh.com-ին պարտադիր է: